Hallo allemaal!

Inmiddels zit ik thuis achter de laptop en begin ik een beetje bij te komen van de ergste schok. Want een schok was het om weer terug te komen in de westerse wereld. Maar om het verhaal een beetje chronologisch te houden zal ik eerst wat over de laatste dagen en de terugreis vertellen.

De laatste dagen in Nicaragua waren heel erg gek. Het weekend was ik niet echt lekker dus heb ik niet veel gedaan. De laatste twee dagen (maandag en dinsdag) heb ik voor mijn gevoel ontzettend veel gedaan. Maandag heb ik 's ochtends een beetje gewinkeld om de laatste dingetjes te kopen en om vervoer van mijn huis naar het vliegveld te regelen. Toen werd mijn vertrek wel erg definitief. 's Middags was er een beetje afleiding, er kwamen twee kunstschilders naar het project om de kinderen te leren schilderen. Dit was erg leuk, heerlijk om die kids zo te zien genieten. En ook het werk van de artiesten was erg indrukwekkend.

Dinsdag ging ik ook 's ochtends naar het project, normaal gesproken ga ik alleen 's middags maar ook de kids van 's ochtends eten van het eten wat ik had gegeven en daarom wilde ik graag een keer 's ochtends kijken. Ik zag dat het inderdaad niet nodig was geweest dat ik 's ochtends kwam, ik kon niet veel doen. Maar vandaag was een spelletjesdag en de kids hadden dansjes ingestudeerd voor mij als afscheid. Dus was erg leuk om te zien.

's Middags was het echte afscheid, namelijk het afscheid van 'mijn' kids. Er was een heel programma opgezet van een aantal uren met een toespraak, dans en zang. Ook had ik nog een zak vol kleine kadootjes meegenomen dus konden we spelletjes doen met prijzen voor iedereen. Na de show kwam het gedagzeggen, dit was niet makkelijk na ruim 2 maanden, vooral doordat ik een speciale band had met sommige van de meiden en die ook bijna moesten huilen.

's Avonds heb ik afscheid genomen van het gezin, ik had voor iedereen een klein kadootje gekocht en ook allerlei vrienden van het gezin kwamen langs om afscheid te nemen. Daarna heb ik met Katha nog een rondje León gedaan, alle plekken bekeken waar we veel zaten en toen moest ik naar huis om mijn koffer helemaal in te pakken en op tijd naar bed te gaan, moest woensdag om 2 uur op!

Woensdag ben ik dus vroeg opgestaan en om 3 uur stond er een busje voor de deur. Na 2 uur rijden kwam ik op het vliegveld aan, koffers uit het busje en naar de incheckbalie. Daar stond me een leuke verrassing te wachten, het vliegtuig had vertraging en daardoor vertrok hij niet om 7 uur 's ochtends maar om 1 uur 's middags! Wat niet alleen 6 uur op het vliegveld wachten betekende maar dat betekende ook dat ik al mijn aansluitingen zou missen. Héél fijn!

Gelukkig stond er een aardig mevrouwtje achter de balie die na 5 minuten heel driftig computeren 2 nieuwe vluchten (miami-londen & londen-amsterdam) had gevonden. Het waren wel weer slechtere aansluitingen waardoor ik ook terug weer een reis van ruim over de 30 uur had. Wat is reizen per vliegtuig toch een feest! Eenmaal op schiphol was alle vermoeidheid en ergenis weg, ik rende bijna naar de bagageband, ik kon niet wachten tot ik mijn familie weer zag! Toen stond ik te wachten op mijn bagage en zag ik daar mijn broer en zus voor de ruit staan en dat terwijl mijn broer en schoonzus nog op vakantie zouden zijn! Wat een verrassing! Toen ik door de deuren kwam stond daar het hele gezin met aanhang, mét spandoek en ballon! Wat een ontvangst!

Ik zal nog even tijd nodig hebben om over de schok van de westerse wereld heen te komen. Wat is alles hier keurig, wat een spullen hebben we hier, wat een geld is hier en alsnog zeurt iedereen zo verschrikkelijk! Ziet niemand hoeveel wij hier hebben! Maar goed, dat zal weer een beetje bij trekken hoewel ik denk (en hoop) dat ik dat altijd een beetje zal blijven houden. Deze ervaring was ontzettend bijzonder voor mij (en voor de kids daar). Het is heel bijzonder als mensen zo blij zijn met het beetje hulp dat je kan geven. En om te zien hoe verschrikkelijk rijk wij zijn. Ik ben. Ik wil iedereen die mij gesteund heeft, financieël, mentaal of op wat voor manier dan ook, ontzettend bedanken. Deze reis was onbetaalbaar voor mij en de mensen daar.