Hallo allemaal!

Donderdagochtend zijn Katha en ik vrij op tijd met de bus naar Granada vertrokken. Ik zou in eerste instantie met een touroperater gaan, omdat er geen directe bus naar Granada is, maar dat kostte 20 dollar voor een enkeltje, wij dachten, dat kunnen we beter. Dus zijn we met de taxi naar het busstation gegaan, met een klein busje naar de hoofdstad Managua en daar met een wat grotere bus naar de toeristenstad Granada. Het liep allemaal vrij gesmeerd en uiteindlijk hebben we zo´n 4 dollar besteed dus dat loonde zich zeker. Onderweg hebben we in een restaurantje ontbeten, om 11 uur ´s ochtends zat iedereen al aan het bier, sterker nog, had iedereen al 2 hele grote flessen op. Natuurlijk, moet kunnen.

In Granada aangekomen gingen we, met mijn toeristengids in de hand, op zoek naar een hotel en hebben we een leuk hostel gevonden midden in een markt dicht bij het centrum. We hadden een grote kamer en konden in- en uitlopen wanneer we wilden. Helemaal goed.

We hebben onze tassen in de kamer gelegd en zijn de stad in gegaan, beetje rondkijken. Meteen ergerde we ons aan het gedrag van onze medelanders (Nederlanders en Duitsers), wat zijn toeristen toch asociaal. Wij hebben toen ook besloten dat wij onszelf geen toeristen meer noemen, maar reizigers. Daarna zijn we naar de supermarkt gegaan om wat eten te kopen en toen zagen we zakken met ballonnen en toen dachten we, daar kunnen we lol mee hebben. En om het vakantiegevoel erin te houden hebben we 100 roze ballonnen gekocht en in onze kamer opgeblazen. Gewoon, omdat het kan. ;-)

Vrijdag zijn we een dagje naar Masaya geweest, de stad waar ongeveer alle hangmatten en andere handnijverheidsproducten worden gemaakt, ook als je ze in Leon of Granada koopt. Hier was een hele gave markt, was wel erg op toeristen gericht, wat je merkte aan de prijs en aan het feit dat je nergens meer Spaans hoefde te praten. Enige minpuntje. Het was een ontzettende gave stad met heel veel aardige mensen.

Vrijdag hebben we het nachtleven ´gecheckt´ in Granada (andere avonden ook wel een beetje, maar vrijdag hebben we het meest gezien). Het was bizar om te zien hoeveel hoertjes hier waren en, niet te vergeten, hun grote, kale, Amerikaanse pooiers. We zagen aan het eind van het feest een klein meisje met een dikke buik haar roes uitslapen, midden op straat. De taxichauffeur wist ons, in het spaans, te vertellen dat ze inderdaad inderdaad zwanger was, 14 jaar oud was en haar lichaam verkocht. En dat was ook nog dronken. Niet te geloven.

We hoorden van iedereen berichten over het Centro Turistico, een ´centrum´ met strand, vele restaurantjes en disco´s en wat nog niet meer. Wij dachten, daar gaan we zaterdag een dagje heen. Alleen bleek dat alles overdags dicht was en er op het strand meer afval dan zand was te bekennen dus konden we niet zwemmen. Eén restaurantje was wel open dus zijn we daar gaan zitten om een beetje te kletsen en onze dagboeken bij te werken. Eind van de middag gingen we terug naar huis en ´s avonds hebben we zelf sandwiches gemaakt in de tuin van het hostel.

Zondag wilden we gaan paardrijden maar toen ik, in mijn beste Spaans, de organisatie belde die dat verzorgde, had ik heel erg het gevoel dat ze dachten, die domme toeristen, die zetten we mooi af. In de Lonely Planet (reisboek) hadden ze het over iets van $20,- en met alle nieuwe regeltjes konden we niet die tour doen, alleen een tripje te paard, met gids, voor 50$ p.p. per uur en 1 uur was eigenlijk niet mogelijk. Luister vriend, het geld groeit me niet op mijn rug.Dat ging dus, helaas(!), niet door. Toen hebben we een beetje op terrasjes gezeten, mensen gekeken, gekletst en gewandeld door de stad.

Maandag was het spulletjes inpakken, over de markt in onze straat lopen (het was onze eigen straat en we hadden de markt nog nooit bekeken, schande), en eind van de middag op weg naar het busstation, León wacht op ons.

Vandaag kwam ik op het project, bleek dat de enige hulpleerkracht die wist dat wij weg waren het vergeten was aan de directrice en de kinderen door te geven dus ze dachten dat me iets was overkomen. Toen was de andere Duitse vrijwilligster gekomen en die had gelukkig kunnen vertellen dat we in Granada waren. De kids waren allemaal dolenthousiast toen ik er weer was. Ik kreeg tekeningen en iedereen vertelde me dat ze me zo gemist hadden. Ja lieverds, volgende week ga ik voor een heel wat langere tijd weg! Maar het was wel ontroerend om te zien.