Ja, je zou bijna kunnen zeggen dat zorgen maken over de griep alles is wat hier gedaan wordt. Nou ben ik zo iemand die altijd (maar dan ook echt altijd) denkt, dat gebeurt bij andere, niet bij mij. Dus maak ik me er een stuk minder druk om dan de rest van de stad (land, continent..). Nou moet ik er eerlijk bij zeggen dat ik wel na iedere keer internetcafé mn handen was met creme op alcoholbasis dus ik ben niet onvoorzichtig..

Maar goed, ik zal jullie niet vervelen met de griep waar jullie ook alles vanaf weten. Ik weet dat ik het al heel erg vaak heb gezegd, maar ik blijf me verbazen over de prijsverschillen. En vooral over het feit dat de mensen hier wel alles duur vinden. Ik vind namelijk een taxirit voor 60 eurocent weinig maar mijn spaanslerares vond het belachelijk dat ze er zoveel voor durfde te vragen, in de buulanden is het volgens haar vééél goedkoper. Oh en vroeger, toen was ook alles goedkoper (en beter eigenlijk).

Dat alles hier wat ouder en minder modern is merk ik aan alles. Maar ik vind dat eerlijk gezegd wel charmant. Terwijl er bij ons in vrachtauto´s allerlei functies moeten zitten wordt hier een amerikaans product (coca cola) nog in een vrachtauto vervoerd die bij ons in een museum zou staan.

Ik vroeg van de week aan Hilda, de moeder van mijn gezin, waar ik het beste mijn kleren kon gaan wassen (aangezien mijn vloeibaar reiswasmiddel na 1x wassen bijna op was, ik kan ook geen maat houden). Iedereen aanwezig bemoeide zich ermee dat ik niet naar de wasserette moest gaan, daar verdwijnen regelmatig mooie kledingstukken van blanken. Dus kwam er een vrouwtje bij ons aan huis wassen. Ik moest een stuk zeep kopen en voor 2 euro heeft ze ongeveer alle kleren gewassen die ik bij me had. Ik vond het een beetje decadent dat zo´n vrouwtje mijn dingen ging wassen maar iedereen zei dat het helemaal niet gek was. Sterker nog, iedereen met een beetje een fatsoenlijke baan laat zijn kleren wassen.

Ook heb ik een excursie naar Matagalpa gemaakt, een bergplaats wat meer naar het noorden. Nou is dat op zich nog niet zo bijzonder, het bijzondere was dat ik was meegevraagd door Hilda en een vriendin van haar en dat ik de enige blanke was van de ruim 240 deelnemers van de excursie! En wat nog het allerleukste was, die dag hoorde ik er echt bij. Ik werd niet nageroepen, men noemde mij niet blanke maar gewoon meisje, ik lachte mee met de grapjes, kortom, een hele bijzondere ervaring! Terug was het iets minder, de trip begon namelijk om 3 uur ´s ochtend dus toen we om om 6 uur ´s avonds teruggingen was ik erg moe en verstond ik daardoor minder van het spaans. Maar ik heb ontzettend genoten.

Ik heb tijdens deze excursie ook weer gemerkt hoe katholiek iedereen is (maar dan ook echt iedereen). De trip naar Matagalpa was niet van een kerk o.i.d., gewoon bij een reisorganistie, en toch begonnen we de trip met het Onze Vader in het Spaans, een kruisje slaan en een Mariagroet doen. Ook als we langs een kerk reden sloeg iedereen een kruisje. Tijdens de trip kwamen we op een gegeven moment in een plaatsje waar een kerk hoog op een berg stond. Wij zijn erheen geklommen om hem te bekijken. Het was een erg zware trip, vooral voor het vrouwtje die niet de betegelde weg nam, maar het grindpad ernaast.... op haar blote knieën! En haar man liep er gewoon heel relaxt naast. Niet te geloven!!

Ik geniet ontzettend van alles wat ik hier doe, het praten met de mensen, de spaanse lessen, de gastvrijheid van mijn gezin, hoe óntzettend mooi de stad is rond 6 uur ´s avonds (alle winketjes gaan dicht, er is schemer en het is super druk op straat met voetgangers). Maar ik heb tijdens mijn hele verblijf nog niet zo genoten als vanmiddag. Ik heb namelijk vanmiddag voor het eerst bij een vrijwilligersproject gewerkt. Ik had afgesproken met 2 (ontzettend aardige, bleek later) Nederlandse meisjes dat ik met hun meeging. Zij zijn hier nu al een aantal weken en gaan helaas vrijdag al weg. Maar goed, ze hebben me wel aan een geweldig project geholpen.

We gingen heen met de taxi (het is ruim een half uur lopen en dat is niet te doen in de tussen de middag zon). We lieten de taxi een blok bij het project vandaan stoppen want de wijk is erg arm en een taxi komt erg decadent over. We liepen erheen en toen we binnenkwamen viel me gelijk op hoe weinig spullen ze hadden. Wat plastic tuinmeubelen en wat houtentafeltjes die hun beste tijd gehad hadden. Er waren denk ik rond de 30 kinderen, misschien iets meer. De kinderen krijgen hier te eten tussen de middag (sommige krijgen thuis verder geen ontbijt of ander eten, is geen geld voor) en voor de rest kunnen ze er lekker zitten kleuren of hulp krijgen met oefeningetjes (spaans, engels, rekenen). Het viel me al gelijk op dat de kinderen elkaar ook heel goed helpen. Kinderen die zelf niks hebben geven dat beetje wat ze krijgen nog aan andere kinderen om hen te helpen. Het was bijna magisch, ik wist niet wat ik zag. En ook al heb ik de hele middag eigenlijk alleen maar kleurplaten nagetekend heb ik me nog nooit in mijn leven zo ontzettend nuttig gevoeld. Het feit dat er nu meer kleurplaten waren maakte deze kinderen zo blij, ik kan niet onder woorden brengen hoe blij ze waren. Als je een Nederlands kindje een spelcomputer geeft krijg je bij lange na niet de blikken die je hier krijgt. Ik ben zo blij dat ik spullen mee heb genomen, die kunnen ze hier echt gebruiken. Ik had alleen geen gummen mee en ik zag dat ze die goed konden gebruiken dus die heb ik vanmiddag gelijk maar gekocht. Ga namelijk morgen weer!

Ik heb nog geen foto´s gemaakt van het project en de kinderen, ik had namelijk een vrij simpel horloge om en daar keken alle kinderen al naar alsof het van puur goud was dus durfde ik niet mijn fluorroze en ultrahippe camera uit mijn tas te halen, niet omdat ik bang was dat ze hem zouden stelen o.i.d., maar gewoon omdat het ´te´ was. Misschien een andere keer...

Ik meld me wel weer als ik iets bijzonders te vertellen heb!

Groetjes Edit