Laatste loodjes
Hallo allemaal!
Inmiddels zit ik thuis achter de laptop en begin ik een beetje bij te komen van de ergste schok. Want een schok was het om weer terug te komen in de westerse wereld. Maar om het verhaal een beetje chronologisch te houden zal ik eerst wat over de laatste dagen en de terugreis vertellen.
De laatste dagen in Nicaragua waren heel erg gek. Het weekend was ik niet echt lekker dus heb ik niet veel gedaan. De laatste twee dagen (maandag en dinsdag) heb ik voor mijn gevoel ontzettend veel gedaan. Maandag heb ik 's ochtends een beetje gewinkeld om de laatste dingetjes te kopen en om vervoer van mijn huis naar het vliegveld te regelen. Toen werd mijn vertrek wel erg definitief. 's Middags was er een beetje afleiding, er kwamen twee kunstschilders naar het project om de kinderen te leren schilderen. Dit was erg leuk, heerlijk om die kids zo te zien genieten. En ook het werk van de artiesten was erg indrukwekkend.
Dinsdag ging ik ook 's ochtends naar het project, normaal gesproken ga ik alleen 's middags maar ook de kids van 's ochtends eten van het eten wat ik had gegeven en daarom wilde ik graag een keer 's ochtends kijken. Ik zag dat het inderdaad niet nodig was geweest dat ik 's ochtends kwam, ik kon niet veel doen. Maar vandaag was een spelletjesdag en de kids hadden dansjes ingestudeerd voor mij als afscheid. Dus was erg leuk om te zien.
's Middags was het echte afscheid, namelijk het afscheid van 'mijn' kids. Er was een heel programma opgezet van een aantal uren met een toespraak, dans en zang. Ook had ik nog een zak vol kleine kadootjes meegenomen dus konden we spelletjes doen met prijzen voor iedereen. Na de show kwam het gedagzeggen, dit was niet makkelijk na ruim 2 maanden, vooral doordat ik een speciale band had met sommige van de meiden en die ook bijna moesten huilen.
's Avonds heb ik afscheid genomen van het gezin, ik had voor iedereen een klein kadootje gekocht en ook allerlei vrienden van het gezin kwamen langs om afscheid te nemen. Daarna heb ik met Katha nog een rondje León gedaan, alle plekken bekeken waar we veel zaten en toen moest ik naar huis om mijn koffer helemaal in te pakken en op tijd naar bed te gaan, moest woensdag om 2 uur op!
Woensdag ben ik dus vroeg opgestaan en om 3 uur stond er een busje voor de deur. Na 2 uur rijden kwam ik op het vliegveld aan, koffers uit het busje en naar de incheckbalie. Daar stond me een leuke verrassing te wachten, het vliegtuig had vertraging en daardoor vertrok hij niet om 7 uur 's ochtends maar om 1 uur 's middags! Wat niet alleen 6 uur op het vliegveld wachten betekende maar dat betekende ook dat ik al mijn aansluitingen zou missen. Héél fijn!
Gelukkig stond er een aardig mevrouwtje achter de balie die na 5 minuten heel driftig computeren 2 nieuwe vluchten (miami-londen & londen-amsterdam) had gevonden. Het waren wel weer slechtere aansluitingen waardoor ik ook terug weer een reis van ruim over de 30 uur had. Wat is reizen per vliegtuig toch een feest! Eenmaal op schiphol was alle vermoeidheid en ergenis weg, ik rende bijna naar de bagageband, ik kon niet wachten tot ik mijn familie weer zag! Toen stond ik te wachten op mijn bagage en zag ik daar mijn broer en zus voor de ruit staan en dat terwijl mijn broer en schoonzus nog op vakantie zouden zijn! Wat een verrassing! Toen ik door de deuren kwam stond daar het hele gezin met aanhang, mét spandoek en ballon! Wat een ontvangst!
Ik zal nog even tijd nodig hebben om over de schok van de westerse wereld heen te komen. Wat is alles hier keurig, wat een spullen hebben we hier, wat een geld is hier en alsnog zeurt iedereen zo verschrikkelijk! Ziet niemand hoeveel wij hier hebben! Maar goed, dat zal weer een beetje bij trekken hoewel ik denk (en hoop) dat ik dat altijd een beetje zal blijven houden. Deze ervaring was ontzettend bijzonder voor mij (en voor de kids daar). Het is heel bijzonder als mensen zo blij zijn met het beetje hulp dat je kan geven. En om te zien hoe verschrikkelijk rijk wij zijn. Ik ben. Ik wil iedereen die mij gesteund heeft, financieël, mentaal of op wat voor manier dan ook, ontzettend bedanken. Deze reis was onbetaalbaar voor mij en de mensen daar.
Granada, een vakantieweekendje
Hallo allemaal!
Donderdagochtend zijn Katha en ik vrij op tijd met de bus naar Granada vertrokken. Ik zou in eerste instantie met een touroperater gaan, omdat er geen directe bus naar Granada is, maar dat kostte 20 dollar voor een enkeltje, wij dachten, dat kunnen we beter. Dus zijn we met de taxi naar het busstation gegaan, met een klein busje naar de hoofdstad Managua en daar met een wat grotere bus naar de toeristenstad Granada. Het liep allemaal vrij gesmeerd en uiteindlijk hebben we zo´n 4 dollar besteed dus dat loonde zich zeker. Onderweg hebben we in een restaurantje ontbeten, om 11 uur ´s ochtends zat iedereen al aan het bier, sterker nog, had iedereen al 2 hele grote flessen op. Natuurlijk, moet kunnen.
In Granada aangekomen gingen we, met mijn toeristengids in de hand, op zoek naar een hotel en hebben we een leuk hostel gevonden midden in een markt dicht bij het centrum. We hadden een grote kamer en konden in- en uitlopen wanneer we wilden. Helemaal goed.
We hebben onze tassen in de kamer gelegd en zijn de stad in gegaan, beetje rondkijken. Meteen ergerde we ons aan het gedrag van onze medelanders (Nederlanders en Duitsers), wat zijn toeristen toch asociaal. Wij hebben toen ook besloten dat wij onszelf geen toeristen meer noemen, maar reizigers. Daarna zijn we naar de supermarkt gegaan om wat eten te kopen en toen zagen we zakken met ballonnen en toen dachten we, daar kunnen we lol mee hebben. En om het vakantiegevoel erin te houden hebben we 100 roze ballonnen gekocht en in onze kamer opgeblazen. Gewoon, omdat het kan. ;-)
Vrijdag zijn we een dagje naar Masaya geweest, de stad waar ongeveer alle hangmatten en andere handnijverheidsproducten worden gemaakt, ook als je ze in Leon of Granada koopt. Hier was een hele gave markt, was wel erg op toeristen gericht, wat je merkte aan de prijs en aan het feit dat je nergens meer Spaans hoefde te praten. Enige minpuntje. Het was een ontzettende gave stad met heel veel aardige mensen.
Vrijdag hebben we het nachtleven ´gecheckt´ in Granada (andere avonden ook wel een beetje, maar vrijdag hebben we het meest gezien). Het was bizar om te zien hoeveel hoertjes hier waren en, niet te vergeten, hun grote, kale, Amerikaanse pooiers. We zagen aan het eind van het feest een klein meisje met een dikke buik haar roes uitslapen, midden op straat. De taxichauffeur wist ons, in het spaans, te vertellen dat ze inderdaad inderdaad zwanger was, 14 jaar oud was en haar lichaam verkocht. En dat was ook nog dronken. Niet te geloven.
We hoorden van iedereen berichten over het Centro Turistico, een ´centrum´ met strand, vele restaurantjes en disco´s en wat nog niet meer. Wij dachten, daar gaan we zaterdag een dagje heen. Alleen bleek dat alles overdags dicht was en er op het strand meer afval dan zand was te bekennen dus konden we niet zwemmen. Eén restaurantje was wel open dus zijn we daar gaan zitten om een beetje te kletsen en onze dagboeken bij te werken. Eind van de middag gingen we terug naar huis en ´s avonds hebben we zelf sandwiches gemaakt in de tuin van het hostel.
Zondag wilden we gaan paardrijden maar toen ik, in mijn beste Spaans, de organisatie belde die dat verzorgde, had ik heel erg het gevoel dat ze dachten, die domme toeristen, die zetten we mooi af. In de Lonely Planet (reisboek) hadden ze het over iets van $20,- en met alle nieuwe regeltjes konden we niet die tour doen, alleen een tripje te paard, met gids, voor 50$ p.p. per uur en 1 uur was eigenlijk niet mogelijk. Luister vriend, het geld groeit me niet op mijn rug.Dat ging dus, helaas(!), niet door. Toen hebben we een beetje op terrasjes gezeten, mensen gekeken, gekletst en gewandeld door de stad.
Maandag was het spulletjes inpakken, over de markt in onze straat lopen (het was onze eigen straat en we hadden de markt nog nooit bekeken, schande), en eind van de middag op weg naar het busstation, León wacht op ons.
Vandaag kwam ik op het project, bleek dat de enige hulpleerkracht die wist dat wij weg waren het vergeten was aan de directrice en de kinderen door te geven dus ze dachten dat me iets was overkomen. Toen was de andere Duitse vrijwilligster gekomen en die had gelukkig kunnen vertellen dat we in Granada waren. De kids waren allemaal dolenthousiast toen ik er weer was. Ik kreeg tekeningen en iedereen vertelde me dat ze me zo gemist hadden. Ja lieverds, volgende week ga ik voor een heel wat langere tijd weg! Maar het was wel ontroerend om te zien.
Moederdag enzo
Hallo allemaal!
Hier weer even een berichtje uit Nicaragua! Het gaat ontzettend goed met mij, indien mogelijk geniet ik iedere dag weer meer!
Ik had bij de foto´s al een beetje verteld over het moederdagdrama met Hildita, in plaats van een daverende dansshow werd het een doktersbezoek. Ze is een aantal dagen erg ziek geweest maar na een tijdje sloegen de medicijnen aan en inmiddels is ze (bijna) de oude. Wat me nog wel opgevallen was in de 10 minuten die we bij haar op school waren, was dat dit duidelijk een andere klasse was qua welvaart dan het project. Een stuk rijker.
Zondag hadden we circus op het project. Ook daar hebben jullie al foto´s van gezien dus hoef ik niet veel meer over te vertellen. Was erg leuk te zien dat de kinderen voor 200% aan het genieten waren. Die dag kwam er ook een nieuwe Duitse vrijwilligster mee, Katha, een ontzettend leuk meisje dat nu, na ruim een week, al een echte vriendin is. We hebben samen al wat plaatselijke kroegjes onveilig gemaakt (je moet alle kanten van het leven meepikken als je een land wilt leren kennen) en hebben ontzettende lol als we overdags iets gaan doen (soms kan alleen in het park zitten al erg grappig zijn).
Ik heb pas ook in de stad weer het melkvrouwtje gezien (waar ik de eerste dagen melk voor had gekocht) en even een praatje mee gemaakt. Het gaat goed met haar en met de baby. Ook zie ik ontzettend veel bedelaars, heb altijd wat losse muntjes in mijn zak zodat ik af en toe wat kan geven zonder dat ze mijn portomonnee gelijk stelen.
Zondag was het moederdag op het project. Was ontzettend gaaf. Ik had van te voren de ballonnen uit Nederland mee naar het project genomen en met 3 kinderen ze voorzien van Spaans, meest christelijk getinte, teksten waaruit bleek hoeveel ze van hun moeder hielden. Op de dag zelf was de rest van de ruimte ook ontzettend mooi versierd. Was echt heel leuk om zoiets ´officieels´ te zien. Ik mocht backstage (andere 2 duitsers niet, hihi) en kon daardoor het podium beter zien en heb dan ook heel veel foto´s gemaakt.
Donderdag ga ik met Katha voor 5 dagen naar Granada, de meest toeristische stad van het land. De stad schijnt erg mooi te zijn en je kan er o.a. paardrijden en een uitstapje naar een andere mooie stad doen. Ben benieuwd!
Nou ik ga weer verder met mijn foto´s die echt ontzettend sloom zijn vandaag. Zit al bijna anderhalf uur op de computer en ben nog niet op de helft. Misschien houden jullie dus een stukje te goed voor morgen maar hoop het niet. Ik zal bij de laatste foto zetten of het ook echt de laatste is.
Xxxxx Edit
Toch wel heel erg ruim over de helft nu..
Ja, het is pijnlijk maar waar. Ik ben behoorlijk ruim over de helft van mijn trip. Ik zit hier nu iets meer dan 6 weken en het nog iets minder dan 4 weken te gaan. En hoewel ik mijn familie en vrienden ontzettend graag weer wil zien, wil ik helemaaaaaal niet naar huis!!!!!!
Ik heb tot nu toe al ontzettend veel meegemaakt (mijn dagboekje is vol Hester!!!) en ja, je gaat toch een beetje terugkijken wanneer je beseft dat je al over de helft bent. Ik vond (en vind) het heerlijk dat ik al mijn verhalen hier kwijt kan en vooral ook dat mijn verhalen zo trouw worden gelezen en dat er zoveel op wordt gereageerd. Je kan op deze site ook je statistieken bekijken en ik zit al over de (zo from the top of my head) 230 reacties. Heel erg leuk, ik word iedere keer helemaal blij als ik mijn mail opstart en zie dat er weer nieuwe reacties zijn!
Zoals beloofd zal ik nog even wat over de schoenenkopen vertellen (hoewel dat alweer heel lang geleden lijkt). We gingen met 25 kinderen die nooit in het centrum komen naar, je raadt het al, het centrum om schoenen te kopen. We hadden ontzettend veel bekijks, 25 straatarme kinderen in te kleine kleren en zo´n rijke, jonge blanke in het midden waar ze allemaal heel goed naar luisterden (ze moeten allemaal heel veel respect voor mij tonen, als ik bij het project aankom moeten ze allemaal gaan staan en ik koor goedenmiddag zeggen (nee pap, niet in het nederlands, in het spaans natuurlijk) en mogen pas gaan zitten als ik of iemand van de leiding dat zegt).We gingen naar een achteraf steegje waar ik alleen nooooit heen zou gaan en daar stonden rekken van 5 meter hoog en aan de lopende band noemde de directrice de namen van de kinderen op en binnen 2 minuten hadden ze goed passende schoenen. Na 2 en een half uur waren 25 kinderen en 3 volwassenen van nieuwe schoenen voorzien.
Het hele land staat hier nu in teken van moederdag. Dat is altijd op 30 mei en is hier wel een serieuse feestdag. Al een maand gaat het op tv nergens anders over, zelfs in de kleinste winkeltjes worden acties georganiseerd en alle scholen geven feesten. Ik heb het genoegen dat ik uitgenodigd ben voor 2 moederdagfestijnen met traditionele dansen en alles erop en eraan. Namelijk het feest op de school van Hildita (kleine uit mijn gezin) en op het project. Ik vind het een ontzettende eer dat ik ook mee mag naar de school van Hildita, daaruit blijkt weer dat ik echt in het gezin wordt opgenomen. Pas ben ik ook met Hilda en Hildita uit eten geweest. Dat was erg gezellig en ook toen voelde ik me echt een deel van de familie.
Ik had de foto´s van Cerro Negro al geplaatst met behoorlijk wat tekst erbij dus daar hoef ik niet echt over uit te wijden. Ik wil alleen nog 1x zeggen HOE VERSCHRIKKELIJK GAAF HET WAS!!!!!!! Ik ben nog dagenlang in een soort roes geweest (en dat kwam niet alleen door die verschrikkelijk knappe canadezen).
Ik heb ook van de week mijn horloge laten maken, een pinnetje was stuk. En nu hoor ik jullie denken, oké, leuk voor je. Maar zelfs dat was een belevenis! Er was een mannetje achter een soort glazen kastje met een bordje erboven met Relojeria (reloj = horloge) en dat was de beste volgens betrouwbare bron. Dus ik daar heen en hup, daar kwam een tuinstoel, je laat een blanke namelijk niet staan, zelfs niet als jouw winkeltje een kastje op de stoep is. Na een kwartier geprut was het gelukt, mijn horloge was weer heel. Toen moest ik wel 80 eurocent afrekenen, voor het pinnetje én het erin zetten. En volgens Hilda was ik nog afgezet ook.
Wat echt een belevenis was, was wat ik vandaag heb gedaan. Veel kinderen van het project leven in de krottenwijken en tijdens het regenseizoen (wat nu echt begonnen is) staan die huisjes/hutjes vaak blank door alle gaten in de verroeste golfplaten en zacht geworden kartonnen dozen. Dus had ik allemaal plastic gekocht en ging ik dat samen met de directrice uitdelen en mocht ik gelijk in de huizen rondkijken en foto´s maken. Dat is toch wel bizar hoor. Ik kan het niet onder woorden brengen, maar ik heb net de foto´s er ook op gezet dus dat zegt genoeg denk ik..
Er was trouwens ook een misverstand over de kosten van de jurken laten maken. Ik weet niet of de directrice het verkeerd had begrepen, of ik, of dat er nu een ander vrouwtje is ingeschakeld maar nu kunnen 10 jurken voor 40 euro worden gemaakt ipv 1. Dus heb ik pas 40 euro gegeven zodat de jurken als het goed is nog klaar zijn voor het moederdagfeest van 7 juni. Ben benieuwd!
Nou dit was het weer zo´n beetje, verhaal, foto´s en video, meer heb ik niet.. Tot de volgende keer! Liefs Edit
Winkelen met straatkids en nog wat meer...
Zo, ik zal jullie weer even een update geven van mijn belevenissen hier.
Woensdag heb ik met de directrice nogmaals gesproken over wat ze nodig hebben bij het project, naast schoenen voor de kinderen. Ze zei dat ze vooral suiker, olie en zakjes maggiesoep nodig hadden. En stoffen om traditionele jurken te maken voor de danslessen die de meisjes hier iedere dag krijgen. Dus spraken we af dat we donderdag samen gaan winkelen.
Woensdagavond heb ik nog wat minder leuks meegemaakt. Ik ging naarhet park om mijn spaanse huiswerk te maken. Een groep jongeren hing daar een beetje rond, al praattend en een beetje breakdancend. Niets heel geks. Toen het leidertje (op zijn hoogst 16 jaar) geintresseerd naar me keek kwam er een vrouwtje die zoetigheid verkoopt aangesneld en die ging naast me op het bankje zitten zodat ik niet alleen zat en de jongens niks konden doen, behulpzaam zijn de mensen hier toch. Ze bleef zitten tot ik mijn huiswerk af had en wegging. Alleen toen ik 2 blokken van het plein vandaan op weg naar huis liep verscheen uit het niets die groep jongens. Het leidertje stuurde zn vrienden weg en begon een heel verhaal over dat hij meteen verliefd was toen hij me zag en blablabla. Nou is dat niet zo gek want dat zegt ongeveer iedere man hier tegen me. Alleen toen ik zei dat ik niks wou (¨je bent te jong¨ ¨ja maar in leon zijn geen wetten voor de liefde¨ ¨ja maar ik moet je gewoon niet, ga weg¨) ging hij niet weg, sterker nog, hij bleef me volgen en pakte mn arm heel stevig vast. Ik werd nu serieus bang voor een jongetje die een kop kleiner was dan ik, maar gelukkig staat er hier op ongeveer iedere hoek van de straat ´s avonds politie dus ben ik langs een plek gegaan (met die knakker nog aan mn arm) waar ik wist dat politiestond en op aandringen van hen ging hij toen weg. Uiteindelijk niet echt iets gebeurd dus maar mijn gevoel van veiligheid was in 1x weg.
Donderdag gingen we spullen kopen. Het kwam erop neer dat de directrice de weg wees, de spullen uitzocht en ik betaalde. Niet heel spannend op zich, behalve dat ik nu wel in winkels kwam waar je als toerist niet komt. Ik had ook weer een fietstochtje op de kop getikt, was het geld voor het winkelen wat ikapartbewaarde vergeten dus mocht ik weer voor op de stang tussen alle toeterende taxi´s door, wat een geluk...
Vrijdag kreeg ik op het project een soort vergadering met alle oudste kinderen (12+) aangeboden. Ik wist niet wat het was maar ze keken er nogal serieus bij dus ik zei maar ja. Wat bleek, ze wilden me allemaal een bedankspeech geven voor alle spullen die ik donderdag voor ze gekocht had. Toen ik zei dat het geld ook van familie, vrienden en kerkmensen was moest ik die ook van harte bedanken. Dus bij deze. Nu bleek alleen dat de vrouw waarvan ze dachten dat die de jurken wel voor hun wilde maken dat inderdaad wel wil maar 40 euro per jurk vraagt. Dat is een beetje een tegenvaller want nu hebben we stof maar geen jurken. Maar goed, daar moet nog maar een oplossing voor gezocht.
Ook had ik vrijdag mijn laatste les Spaans. Dit was heel gek, afscheid nemen van iemand die je 4 weken lang 3 uur per dag zag. Gloria wilde altijd heel graag woordjes in het nederlands en in het engels leren dus had ik een Spaans-Nederlands(en andersom) en Spaans-Engels(en andersom) woordenboekje voor haar gekocht. Ik geef natuurlijk nog wel iedere dag engelse bijles aan haar dochter dus ik zie haar vast nog wel eens. Ik kreeg ook nog een hele speech over wat een goed persoon ik was en dat dat vooral door mijn goede opvoeding en mijn liefdevolle band met mijn gezin kwam (dat bleek uit alles wat ik haar had verteld, zei ze). Dus pap en mam, good job, schouderklopje voor jullie.
Zaterdag heb ik de kathedraal beklommen, je kan namelijk op het dak en dan heb je geweldig uitzicht. Veel kan ik hier niet over vertellen, de foto´s zullen dat wel voor me doen. Daarna ging ik naar huis en daar stond hildita met haar beste vriendinnetje mariangele al op me te wachten, of we gingen spelen (mariangele komt ongeveer 4x in de week spelen dus die ken ik ook al heel goed inmiddels). Ik heb het plan op gevat om met het project stenen te gaan beschilderen over een tijdje dus ik dacht, dat kan ik wel gaan uitproberen met die meiden. Weet ik gelijk welke verf goed is en of zij het net zo leuk vinden als dat ik dat vroeger vond. Zo gezegd, zo gedaan. Verf en penselen gekocht en stenen gezocht en we konden aan de slag. De meiden vonden het GEWELDIG en ik moet zeggen dat ik me ook erg vermaakt heb. Zondag kwamen ook nog het superschattige nichtje en het buurmeisje langs dus heb ik verf bijgekocht en het hele huis is nu een museum voor beschilderde stenen (de een iets mooier dan de ander). De tafel is ook.. eh.. anders, een tafelzeiltje was geen overbodige luxe geweest. Maar na dat ik een uur heb staan schrobben zondagavond was de tafel schoner dan ooit tevoren. Fjoew.
Maandag ging ik weer naar het project, daar hoorde ik het verhaal van Silvio (zo heet hij geloof ik, de oudste jongen van het project) en de directrice. Ze fietsen zondag (samen op 1 fiets) vlak bij het project en toen kwam er iemand met een mes en die heeft ze de fiets ontfrutseld. Aangezien ze beiden een mes op hun keel kregen waren ze hier erg van geschrokken dus wil de directrice niet meer dat ik alleen door die buurt loop en is ze dinsdag en woensdag mij op komen halen bij huis om me te laten zien waar de camionette (omgebouwd busje/vrachtwagentje voor personenvervoer) naar het project vertrekt, die stopt namelijk 1 meter bij de deur van het project vandaan. ´t Is toch wat, hebben ze zo weinig bij het project, wordt hetgene wat veel gebruikt wordt (soms met 2 personen tegelijk, zoals ik aan de lijve heb ondervonden) nog gestolen.
Dinsdag was er ook weer een enorme regenbui, op het moment dat ik op het project was. Toen zag ik dat het gebouw wat er vanuit sommige oogpunten best aardig uit ziet zo lek als een mandje is. Hele kamertjes stonden blank, waaronder de ´bibliotheek´ (lees: kamertje met wat boeken). Dan hebben wij het toch wel goed hoor..
Vandaag kon ik op het project niet heel veel betekenen, er kwam een hulporganisatie rijst brengen in ruil voor dat ze een voedingsvoorlichting mochten geven. Ik heb met open mond naar die voorlichting zitten kijken, er werd tegen super arme kinderen gezegd dat ze fruit moeten eten voor vitamines en vlees voor proteïnen. Zelfs al zouden deze kinderen het advies op willen volgen, als er geen geld is voor een fatsoenlijk huis en een stel kleren die goed passen is er echt geen geld voor een stukje vlees. Maar goed, ik snap dat er goede bedoelingen achter het hele verhaal zaten.
Na het verhaal tekende Jocelyn, het superschattige meisje die in dat hele arme huis woont waar ik ben wezen kijken, met een paarse glitterpen een hartje in mijn schrift. Zij is stiekem mijn favoriete kindje van het project dus wou ik iets aardigs tegen haar zeggen. Aangezien het hartje geen schoonheidsprijs verdiende zei ik maar dat ik de pen mooi vond, dat paars met glitters. Toen liet ze zien dat ze ook nog een roze had (ja, met 2 pennen maak je hier de blits) en wou ze de paarse aan mij geven, omdat ik hem zo mooi vond. Kan je het je voorstellen, een meisje die ik nog maar in 2 of 3 verschillende shirts heb gezien de afgelopen weken, een meisje die geen huis maar een paar doeken en golfplaten heeft om in te wonen, een meisje dat maar 2 pennen heeft als speelgoed, dat meisje wil mij 1 van die 2 pennen geven. Ik kon het niet geloven. En hoewel ik haar ontzettend teleurstelde door de pen herhaaldelijk te weigeren, kon ik het niet aanpakken. Ik kan toch niet van zo´n meisje een pen aannemen...
Ik heb vandaag ook de dorpsgek van leon gezien, dat is een naakte man die door de straten rent en als vrouwen naar zn pielenmuis kijken gooit hij stenen naar ze. Nou was ik al van te voren gewaarschuwd dus kon ik me inhouden en ben ik niet gaan staren. Dat kan ook alleen hier... (en bij Paul de Leeuw).
Nou, ik ga nog weer even wat foto´s erop zetten en eh.. tot de volgende keer :-)
Weer een week vol avonturen..
Hallo allemaal,
Ik ga dit verhaal nu voor de tweede keer typen want, érg fijn, vlak voor het eind viel de stroom uit (gebeurd hier regelmatig). Ik heb deze week weer van alles meegemaakt. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt, ik geef nu ook een uur engelse bijles per dag aan de dochter van mijn spaanse lerares en het heeft hier geregend. Nu hoor ik jullie denken, ja leuk, regen, dat hebben we hier continu. True, maar niet zoals hier. Ten eerste regende het hier uitzettend hard, straten werden rivieren en stoepen verdwenen. Ten tweede regende het bijna net zo hard in huis als erbuiten. Ik had dus voor eventjes een zwembad. Alleen niet aan huis maar in huis.
Ook heb ik het met mijn spaanslerares over de verschillen in inkomens gehad. Ik weet niet hoe precies zij de bedragen weet maar de bedragen die ze noemde geven in ieder geval een idee. Bij deze een paar voorbeelden: een meisje in een kledingwinkel verdient 24 euro/maand, een straatverkoper (water, mango´s, etc.) 80 euro/maand, een hoogleraar op de universiteit 320 euro/maand en een ingenieur 440 euro/maand. ´Tis toch wat!
Ook heb ik weer gemerkt dat ik echt wordt opgenomen in het gezin waar ik woon. Zondag kwam het kleine nichtje met haar moeder op bezoek en nadat ik een tijdje met het kleine nichtje en mijn ´gastzusje´had gespeeld mocht ik mee verjaardagsboodschappen doen (kleine nichtje was maandag jarig). En dat is nogal wat, geloof me! Bovendien werd ik uitgenodigd voor het piñata-feest (zo´n pop met snoepjes erin die de jarige kapot moet slaan) maar helaas was dat op een tijd dat ik bij het project aan het werk was.
Op het project is het ook nog steeds helemaal super. Ik zie ontzettend veel armoede, ik maak heel veel mee binnen het project en doordat ik daar werk maak ik ook weer dingen mee buiten het project. Zo ga ik bijvoorbeeld tegenwoordig met een tot vrachtwagen omgebouwde bestelbus naar huis vanaf het project, de directrice vond het te gevaarlijk dat ik alleen door de krottenwijken liep, volgens haar waren alle mannen hier zonen van prostituees en/of criminelen. Dus ga ik met een vrachtwagenbusje naar huis (ben ook al een keer met een omgebouwde H100 meegeweest, wat een geluk!)
Ook valt het me op hoe vrijgevig de armste kindertjes zijn. Zo krijg ik van 1 meisjeregelmatig een tekening terwijl ze zelf niet meer dan een oud schrift heeft. Daar scheurt ze een blaadje uit en gaat aan de slag(of zet iemand die beter kan tekenen aan het werk en doet alsof het haar eigen tekening is, ik heb ook al een keer een tekening van mezelf gehad). Ook is er een oudere vrouw die iedere dag komt helpen. Zij is, net als de rest, een vrijwilliger en heeft dus geen inkomen. Ze komt iedere dag lopend naar het project maar heeft geen schoenen,alleen afgedankte slippers. Daarnaast heb ik vandaag échte armoede gezien. Eén van de kinderen van het project was ziek en haar babyzusje van 7 maanden ook dus gingen de directrice, een duitse vrijwilligster (die dokter in opleiding is) en ik naar het ´huis´ toe. Dat was ook nog een avontuur, we gingen namelijk met zijn 6en (drie broers gingen ook mee) op 3 kleinemountainbikes en het kwam erop neer dat drie jongens van tussen de 14 en 18 gingen fietsen, de dames op de stang en de jongens hingen dan om ons heen om hetstuurvast te houden. En dat over grind en zandpaden. Ik ben nog nooit zobang geweest, totgroot vermaakvan de rest.
Toen we bij het huis aankwamen zag ik dat het huis niet meer dan een paar golfplaten gebouwtjes waren (met een gat in de grond en een tuinslang als badkamer) en daar woondendus iets van 10mensen. Waaronderde oudste dochter van 19 met haarbaby (je ziet hier veel jonge moeders!!!). Ik keek mijn ogen uit.Van de7 kinderen (waaronder dus die jongens op de fietsen) hebbende meeste ook geen fatsoenlijke schoenenen kleding. Bovendien lopen er een paar kleintjes rond met slippersmaar 38ofzo, erligt ook altijd wel een kindje op zijn snuit in het project. Daarom heb ik met de directrice afgesproken dat we zaterdag met de allerarmste (en de oudere vrijwilligster) gaan winkelen omze in ieder gevalfatsoenlijke schoenen/slipperste geven (ik zei namelijk tegen haar dat als er iets echt nodig was voor het project datze het moest zeggen, dat ik welgeldbeschikbaar had). Bovendien heb ik haar vandaag omgerekend 20 euro gegeven waardoor ze een pan kon kopen omvoor het hele project eten te maken. Toen ik dat allemaal had gezegd en de 20 euro had gegevenwerd zehelemaal emotioneel enkreeg ik een dikke zoen. Dat je met zo´n klein beetje geld mensen zo blij kan maken. Ook heb ik vandaag pennen meegenomen, watéén grote chaos werd aangezien ik ze allemaal 2 pennen gaf en sommige kinderen nog nooit 2 pennentegelijk hadden gehad..
Nou ik ga er ook nog wat foto´s opzetten en jullie horen weer van me!
liefs edit
Angst voor de griep, excursie en.... vrijwilligerswerk!!!
Ja, je zou bijna kunnen zeggen dat zorgen maken over de griep alles is wat hier gedaan wordt. Nou ben ik zo iemand die altijd (maar dan ook echt altijd) denkt, dat gebeurt bij andere, niet bij mij. Dus maak ik me er een stuk minder druk om dan de rest van de stad (land, continent..). Nou moet ik er eerlijk bij zeggen dat ik wel na iedere keer internetcafé mn handen was met creme op alcoholbasis dus ik ben niet onvoorzichtig..
Maar goed, ik zal jullie niet vervelen met de griep waar jullie ook alles vanaf weten. Ik weet dat ik het al heel erg vaak heb gezegd, maar ik blijf me verbazen over de prijsverschillen. En vooral over het feit dat de mensen hier wel alles duur vinden. Ik vind namelijk een taxirit voor 60 eurocent weinig maar mijn spaanslerares vond het belachelijk dat ze er zoveel voor durfde te vragen, in de buulanden is het volgens haar vééél goedkoper. Oh en vroeger, toen was ook alles goedkoper (en beter eigenlijk).
Dat alles hier wat ouder en minder modern is merk ik aan alles. Maar ik vind dat eerlijk gezegd wel charmant. Terwijl er bij ons in vrachtauto´s allerlei functies moeten zitten wordt hier een amerikaans product (coca cola) nog in een vrachtauto vervoerd die bij ons in een museum zou staan.
Ik vroeg van de week aan Hilda, de moeder van mijn gezin, waar ik het beste mijn kleren kon gaan wassen (aangezien mijn vloeibaar reiswasmiddel na 1x wassen bijna op was, ik kan ook geen maat houden). Iedereen aanwezig bemoeide zich ermee dat ik niet naar de wasserette moest gaan, daar verdwijnen regelmatig mooie kledingstukken van blanken. Dus kwam er een vrouwtje bij ons aan huis wassen. Ik moest een stuk zeep kopen en voor 2 euro heeft ze ongeveer alle kleren gewassen die ik bij me had. Ik vond het een beetje decadent dat zo´n vrouwtje mijn dingen ging wassen maar iedereen zei dat het helemaal niet gek was. Sterker nog, iedereen met een beetje een fatsoenlijke baan laat zijn kleren wassen.
Ook heb ik een excursie naar Matagalpa gemaakt, een bergplaats wat meer naar het noorden. Nou is dat op zich nog niet zo bijzonder, het bijzondere was dat ik was meegevraagd door Hilda en een vriendin van haar en dat ik de enige blanke was van de ruim 240 deelnemers van de excursie! En wat nog het allerleukste was, die dag hoorde ik er echt bij. Ik werd niet nageroepen, men noemde mij niet blanke maar gewoon meisje, ik lachte mee met de grapjes, kortom, een hele bijzondere ervaring! Terug was het iets minder, de trip begon namelijk om 3 uur ´s ochtend dus toen we om om 6 uur ´s avonds teruggingen was ik erg moe en verstond ik daardoor minder van het spaans. Maar ik heb ontzettend genoten.
Ik heb tijdens deze excursie ook weer gemerkt hoe katholiek iedereen is (maar dan ook echt iedereen). De trip naar Matagalpa was niet van een kerk o.i.d., gewoon bij een reisorganistie, en toch begonnen we de trip met het Onze Vader in het Spaans, een kruisje slaan en een Mariagroet doen. Ook als we langs een kerk reden sloeg iedereen een kruisje. Tijdens de trip kwamen we op een gegeven moment in een plaatsje waar een kerk hoog op een berg stond. Wij zijn erheen geklommen om hem te bekijken. Het was een erg zware trip, vooral voor het vrouwtje die niet de betegelde weg nam, maar het grindpad ernaast.... op haar blote knieën! En haar man liep er gewoon heel relaxt naast. Niet te geloven!!
Ik geniet ontzettend van alles wat ik hier doe, het praten met de mensen, de spaanse lessen, de gastvrijheid van mijn gezin, hoe óntzettend mooi de stad is rond 6 uur ´s avonds (alle winketjes gaan dicht, er is schemer en het is super druk op straat met voetgangers). Maar ik heb tijdens mijn hele verblijf nog niet zo genoten als vanmiddag. Ik heb namelijk vanmiddag voor het eerst bij een vrijwilligersproject gewerkt. Ik had afgesproken met 2 (ontzettend aardige, bleek later) Nederlandse meisjes dat ik met hun meeging. Zij zijn hier nu al een aantal weken en gaan helaas vrijdag al weg. Maar goed, ze hebben me wel aan een geweldig project geholpen.
We gingen heen met de taxi (het is ruim een half uur lopen en dat is niet te doen in de tussen de middag zon). We lieten de taxi een blok bij het project vandaan stoppen want de wijk is erg arm en een taxi komt erg decadent over. We liepen erheen en toen we binnenkwamen viel me gelijk op hoe weinig spullen ze hadden. Wat plastic tuinmeubelen en wat houtentafeltjes die hun beste tijd gehad hadden. Er waren denk ik rond de 30 kinderen, misschien iets meer. De kinderen krijgen hier te eten tussen de middag (sommige krijgen thuis verder geen ontbijt of ander eten, is geen geld voor) en voor de rest kunnen ze er lekker zitten kleuren of hulp krijgen met oefeningetjes (spaans, engels, rekenen). Het viel me al gelijk op dat de kinderen elkaar ook heel goed helpen. Kinderen die zelf niks hebben geven dat beetje wat ze krijgen nog aan andere kinderen om hen te helpen. Het was bijna magisch, ik wist niet wat ik zag. En ook al heb ik de hele middag eigenlijk alleen maar kleurplaten nagetekend heb ik me nog nooit in mijn leven zo ontzettend nuttig gevoeld. Het feit dat er nu meer kleurplaten waren maakte deze kinderen zo blij, ik kan niet onder woorden brengen hoe blij ze waren. Als je een Nederlands kindje een spelcomputer geeft krijg je bij lange na niet de blikken die je hier krijgt. Ik ben zo blij dat ik spullen mee heb genomen, die kunnen ze hier echt gebruiken. Ik had alleen geen gummen mee en ik zag dat ze die goed konden gebruiken dus die heb ik vanmiddag gelijk maar gekocht. Ga namelijk morgen weer!
Ik heb nog geen foto´s gemaakt van het project en de kinderen, ik had namelijk een vrij simpel horloge om en daar keken alle kinderen al naar alsof het van puur goud was dus durfde ik niet mijn fluorroze en ultrahippe camera uit mijn tas te halen, niet omdat ik bang was dat ze hem zouden stelen o.i.d., maar gewoon omdat het ´te´ was. Misschien een andere keer...
Ik meld me wel weer als ik iets bijzonders te vertellen heb!
Groetjes Edit
Bijna 2 weken voorbij
Hallo allemaal,
Ja ´t is wat! Alweer bijna 2 weken voorbij! Tijd gaat hard als je plezier hebt.. Hier een klein verslagje van mijn bezigheden de afgelopen dagen:
Heb nu iedere dag les van de zelfde Spaanse lerares, Gloria, en dat bevalt me erg goed! Ik kan ontzettend met haar lachen en ze geeft erg goed les. Ze praat bovendien expres op haar normale tempo waardoor ik veel beter wen aan de snelle manier van praten van de mensen hier. Bovendien is ze erg nieuwsgierig, stelt continu vragen over Nederland, mijn familie, mijn vrienden, mijn werk, etc. waardoor ik ook meer zelf moet praten. Ik merk dat ik nu ook beter in de supermarkt wat durf te vragen en makkelijker met mensen op straat praat.
Dinsdag ben ik naar een van de universiteiten hier geweest, daar is namelijk een zwembad. Doordat ik al om 1 uur ´s middags er was (ja, dat is al, ik had namelijk ´s ochtens spaanse les) had ik het zwembad voor mijzelf alleen, de leerlingen van de universiteit zaten nog in hun lessen. Het verbaasd me weer hoe goedkoop de taxi is, heb een kwartier erin gezeten en dat kostte maar 60 eurocent. Daar start een Nederlandse taxichauffeur zijn motor nog niet voor.. Bovendien krijg je er ook nog een gezellig praatje bij. Het viel me ook weer op hoe behulpzaam de mensen hier allemaal zijn, iedereen hielp me met het vinden van het zwembad (is een heel groot terrein) en toen ik wegging kwam de bewaker even uit zijn hokje om een taxi voor mij aan te houden. Toen hij er een had waarschuwde hij me nog dat ik niet meer dan die 60 cent mocht betalen en dat ik het van te voren moest vragen omdat ik anders afgezet zou worden omdat ik blank ben. Super leuk dat zo´n man zo meedenkt.
Ben donderdag weer naar de bios geweest met het andere Nederlandse meisje, is echt een beleving hier. De hele bios leeft mee met de film. Aangezien ik naar een comedie was geweest lag dus de hele zaal continu krom van het lachen. Erg grappig, vooral omdat je vanzelf mee gaat doen.
Vrijdag ging het Nederlandse meisje weg, die trekt nu door naar Guatemala. Heb na mijn les een hele tijd geinternet, heb geskypt met mijn ouders, dick en nicole, was heerlijk ¨even¨ hun stem te horen! ´s Avonds heb ik, zoals bijna iedere avond, een hele tijd met Hildita, het kleine meisje uit mijn gezin gespeeld. We hebben samen met mijn spaans kwartet gespeeld (ze heeft alle categoriën uit haar hoofd geleerd en noemt die nu telkens op als ze mij ziet) en we hebben ook nog gedanst. Wat kunnen die latino´s heerlijk dansen zeg, zelfs zo´n klein meisje!
Zaterdag heb ik eigenlijk helemaal niks gedaan (is ook wel eens lekker). Zondag heb ik een bus naar de kust gepakt, een uur met de bus voor 40 eurocent (het blijft me verbazen). Toen heb ik ook weer veel vriendelijkheid gemerkt, de kaarjesman en een andere jongenmanuit de bus vertelden me welk strand het beste was en die (erg mooie) jongenman stapte zelfs speciaal ook uit bij dat strand om me de weg te wijzen naar het strand vanaf het bus¨station¨.Erg veel krottenwijken gezien dicht bij de kust... Strand zelf was erg gaaf, ook super dat je gewoon in de Grote Oceaan kan zwemmen!
Maandag heb ik weer niet veel gedaan buiten mijn les om, was namelijk ontzettend verbrand op het strand, ´t was zo erg, dat ik me er niet lekker door voelde dus heb veel uitgerust. Dinsdag heb ik ´s middags een recept in het spaans geschreven, daar had mijn lerares om gevraagd, dat is nog moeilijker dan het lijkt! ´s Avonds naar de bios geweest in mijn eentje.
Vanochtend weer spaanse les gehad, het nieuws van de Mexicaanse griep is hier het praatje van de dag. Er zijn namelijk mogelijke gevallen geconstateerd in de landen om Nicaragua heen, maar dat is gelukkig nog niet zeker.. Mijn spaanse lerares had wel alvast vitaminetabletjes voor me meegenomen, om te voorkomen dat ik ziek wordt. Weer een teken dat het echt super leuke mensen zijn! Heb ook een simkaartje gekocht waardoor ik hier ook kan bellen naar mensen die hier wonen, ga morgen het nummer van een ander nederlands meisje aan mijn lerares vragen, die weet misschien iets over een vrijwilligersproject hier in de stad. Ben benieuwd!
Nou ladies and gents, dit was het weer even. Blijf vooral reageren, ik word iedere keer helemaal blij van alle reacties!
heel veel liefs Edit